ਨਵੀਂ ਦਿੱਲੀ : ਕੇਂਦਰੀ ਹੁਨਰ ਵਿਕਾਸ ਤੇ ਰਾਜ ਸਿੱਖਿਆ ਮੰਤਰੀ ਜਯੰਤ ਚੌਧਰੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਲਿਖੇ ਲੇਖ 'ਚ ਕਿਹਾ ਕਿ ਹਰ ਬੱਚੇ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਕਦੀ-ਕਦੀ ਸਪੱਸ਼ਟ, ਅਕਸਰ ਲੁਕੀ ਹੋਈ, ਜਿਸਨੂੰ ਜੇਕਰ ਹੱਲਾਸ਼ੇਰੀ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇ, ਤਾਂ ਉਹ ਉਸਨੂੰ ਉੱਚੀਆਂ ਉਚਾਈਆਂ 'ਤੇ ਪਹੁੰਚਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਫਿਰ ਵੀ, ਇਹ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਅਕਸਰ ਅਣਦੇਖੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਜਦੋਂ ਖੇਡਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਕਲਪਨਾ ਕਰੋ ਕਿ ਕੀ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਹਰ ਉਹ ਬੱਚਾ ਜੋ ਦੌੜਨਾ, ਛਾਲ ਮਾਰਨਾ, ਜਾਂ ਗੇਂਦ ਨੂੰ ਲੱਤ ਮਾਰਨਾ, ਸ਼ਾਟ ਪੁੱਟ ਸੁੱਟਣਾ ਜਾਂ ਸ਼ਤਰੰਜ ਖੇਡਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਨੂੰ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਇੱਕ ਸੰਭਾਵੀ ਚੈਂਪੀਅਨ ਵਜੋਂ ਦੇਖਿਆ ਜਾਵੇ ਨਾ ਕਿ ਗਲਤ ਤਰਜੀਹਾਂ ਵਾਲੇ ਬੱਚੇ ਵਜੋਂ। ਵਿਸ਼ਵਵਿਆਪੀ ਪ੍ਰਤੀਯੋਗੀ ਖੇਡਾਂ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਦਾ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਸੰਭਾਵਨਾ ਅਤੇ ਹਕੀਕਤ ਵਿਚਕਾਰ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਪਾੜੇ ਨੂੰ ਉਜਾਗਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। 1.4 ਅਰਬ ਤੋਂ ਵੱਧ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਦੁਨੀਆ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਆਬਾਦੀ ਵਾਲਾ ਦੇਸ਼ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ, ਓਲੰਪਿਕ ਵਰਗੇ ਵੱਡੇ ਸਮਾਗਮਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਡੀ ਤਗਮਾ ਸੂਚੀ ਘੱਟ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਸਾਡੇ ਖਿਡਾਰੀਆਂ ਦੀ ਮੁਕਾਬਲੇਬਾਜ਼ੀ ਵਧ ਰਹੀ ਹੈ, ਇਹ ਅਜੇ ਤੱਕ ਨਤੀਜਿਆਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਕਿ ਪੀਵੀ ਸਿੰਧੂ, ਨੀਰਜ ਚੋਪੜਾ, ਮੀਰਾਬਾਈ ਚਾਨੂ, 2024 ਪੈਰਾਲੰਪਿਕ ਸੋਨ ਤਗਮਾ ਜੇਤੂ ਪ੍ਰਵੀਨ ਕੁਮਾਰ ਅਤੇ ਹੋਰਾਂ ਵਰਗੇ ਐਥਲੀਟਾਂ ਨੇ ਵਿਸ਼ਵਵਿਆਪੀ ਧਿਆਨ ਖਿੱਚਿਆ ਹੈ, ਖੇਡਾਂ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਵਿਸ਼ਾਲ ਸਿਸਟਮ ਟੁੱਟਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਸਮਾਜਿਕ ਧਾਰਨਾਵਾਂ, ਸੀਮਤ ਬੁਨਿਆਦੀ ਢਾਂਚੇ ਅਤੇ ਖੇਡਾਂ ਅਤੇ ਅਕਾਦਮਿਕ ਵਿਚਕਾਰ ਏਕੀਕਰਨ ਦੀ ਘਾਟ ਨਾਲ ਗ੍ਰਸਤ ਹੈ। ਵਿਚਾਰਨ ਵਾਲਾ ਦੂਜਾ ਪਹਿਲੂ, ਸਾਡੇ ਮਾਨਸਿਕ ਤੇ ਸਰੀਰਕ ਸਵਸਥ 'ਤੇ ਖੇਡਾਂ 'ਚ ਸਾਡੀ ਭਾਗੀਦਾਰੀ ਨੂੰ ਘੱਟ ਪਛਾਣਨ ਵਾਲੇ ਪ੍ਰਭਾਵ ਤੇ ਇਸ ਦੇ ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ, ਇੱਕ ਤੰਦਰੁਸਤ ਭਾਈਚਾਰੇ ਤੋਂ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਲਾਭ ਹਨ। ਇੱਕ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਖੇਡ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਵਿਭਿੰਨ ਖੇਡਾਂ ਦਾ ਬੁਨਿਆਦੀ ਸੰਪਰਕ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ।
ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ, ਅਕਾਦਮਿਕ ਨੂੰ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਸਫਲਤਾ ਦੀ ਇਕਲੌਤੀ ਪੌੜੀ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਆਰਥਿਕ ਅਸੁਰੱਖਿਆ ਦੀਆਂ ਚੁਣੌਤੀਆਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਲਈ, ਖੇਡਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਜੋਖਮ ਭਰਿਆ ਜੂਆ, ਇੱਕ ਲਗਜ਼ਰੀ ਵਜੋਂ ਦੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੋ ਉਹ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਨੌਜਵਾਨ ਐਥਲੀਟਾਂ ਲਈ, ਆਪਣੇ ਜਨੂੰਨ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਨ ਦਾ ਮਤਲਬ ਸਿੱਖਿਆ ਨਾਲ ਸਮਝੌਤਾ ਕਰਨਾ ਹੈ, ਜੇਕਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਖੇਡ ਸੁਪਨੇ ਸਾਕਾਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਕੋਈ ਵਿਹਾਰਕ ਵਿਕਲਪ ਨਹੀਂ ਬਚਦਾ। ਮਸ਼ਹੂਰ ਚੈੱਕ ਲੰਬੀ ਦੂਰੀ ਦੇ ਦੌੜਾਕ, ਐਮਿਲ ਜ਼ਾਟੋਪੇਕ ਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਕਿਹਾ ਸੀ, "ਇੱਕ ਐਥਲੀਟ ਆਪਣੀਆਂ ਜੇਬਾਂ ਵਿੱਚ ਪੈਸੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਦੌੜ ਸਕਦਾ। ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਉਮੀਦ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਵਿੱਚ ਸੁਪਨਿਆਂ ਨਾਲ ਦੌੜਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।" ਦੂਜੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ਵਿੱਚ, ਉਭਰਦੇ ਐਥਲੀਟਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਵਿਆਪਕ ਸਹਾਇਤਾ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਯੋਗਤਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਕੁਝ ਵਿਦਿਅਕ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਮਜ਼ਬੂਤ ਖੇਡ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਕੁਝ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਖੇਡ ਸਕੂਲ ਵੀ ਹਨ। ਬਦਕਿਸਮਤੀ ਨਾਲ, ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਅਜਿਹੇ ਸੰਸਥਾਨ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਆਬਾਦੀ ਦੇ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਹਿੱਸੇ ਲਈ ਅਸਮਰੱਥ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਇੱਕ ਵਧੇਰੇ ਵਿਆਪਕ ਬਿਰਤਾਂਤ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ - ਇਕ ਜਿੱਤ ਦੀ ਜਿੱਥੇ ਪੂਰਾ ਸਿਸਟਮ ਸਰਗਰਮੀ ਨਾਲ ਇੱਕ ਬੱਚੇ ਦੇ ਚੈਂਪੀਅਨ ਬਣਨ ਦੇ ਸੁਪਨੇ ਦਾ ਸਮਰਥਨ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਖੇਡਾਂ ਅਤੇ ਅਕਾਦਮਿਕ ਨੂੰ ਸਹਿਜੇ ਹੀ ਜੋੜਨ ਲਈ ਸਮਰਪਿਤ ਰਿਹਾਇਸ਼ੀ ਸਕੂਲਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਨੈੱਟਵਰਕ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਕਰੋ। ਰਵਾਇਤੀ ਸਕੂਲਾਂ ਦੇ ਉਲਟ ਜੋ ਅਕਾਦਮਿਕ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਇਹ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਖੇਡਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਕੇਂਦਰ ਵਿੱਚ ਰੱਖਣਗੀਆਂ। ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਇੱਕ ਦੋਹਰੇ ਮਾਰਗ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਕਰਨਗੇ, ਇੱਕ ਮਜ਼ਬੂਤ ਅਕਾਦਮਿਕ ਨੀਂਹ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣੀ ਚੁਣੀ ਹੋਈ ਖੇਡ ਵਿੱਚ ਉੱਤਮਤਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨਗੇ। ਇਹ ਸਕੂਲ ਇੱਕ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਤਿਆਰ ਕੀਤੇ ਢਾਂਚੇ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਨਗੇ। 6ਵੀਂ ਜਮਾਤ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਬਹੁ-ਖੇਡ ਫਾਊਂਡੇਸ਼ਨ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਨਾਲ ਜਾਣੂ ਕਰਵਾਇਆ ਜਾਵੇਗਾ ਜੋ ਚੁਸਤੀ, ਤਾਕਤ ਅਤੇ ਤਾਲਮੇਲ ਬਣਾਉਣ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਮਾਹਰਤਾ ਬਾਅਦ, ਵਿਗਿਆਨਕ ਮੁਲਾਂਕਣਾਂ ਦੁਆਰਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ਤ, ਕਲਾਸ 9 ਆਸ-ਪਾਸ ਆਵੇਗੀ। ਇਹ ਅਚੰਭੇ ਵਾਲੀ ਪਹੁੰਚ ਇਹ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਬਰਨਆਉਟ ਤੋਂ ਬਚਿਆ ਜਾਵੇ, ਅਤੇ ਫੈਸਲੇ ਧਾਰਨਾਵਾਂ ਦੀ ਬਜਾਏ ਡੇਟਾ ਵਿੱਚ ਜੜ੍ਹਾਂ ਹੋਣ। NEP 2020 ਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਪਾਠਕ੍ਰਮ, ਰਵਾਇਤੀ ਅਕਾਦਮਿਕ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਖੇਡ ਵਿਗਿਆਨ ਨਾਲ ਮਿਲਾਏਗਾ। ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਭੌਤਿਕ ਵਿਗਿਆਨ ਦੇ ਪਾਠਾਂ ਵਿੱਚ ਜੈਵਲਿਨ ਥ੍ਰੋ ਦੇ ਮਕੈਨਿਕਸ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕਰਨਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਹਰੇਕ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵ ਪੱਧਰੀ ਸਹੂਲਤਾਂ ਹੋਣਗੀਆਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਰੀਆਂ ਖੇਡ-ਮੁਖੀ ਬੁਨਿਆਦੀ ਸਹੂਲਤਾਂ ਹੋਣਗੀਆਂ, ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਕੁਝ ਹੋਰ ਪੱਧਰੀ ਬੁਨਿਆਦੀ ਢਾਂਚਾ ਅਤੇ ਕੋਚਿੰਗ ਸਮਰੱਥਾ ਵੀ ਹੋਵੇਗੀ ਜੋ ਖੇਤਰ ਦੀਆਂ ਖੇਡ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਹੋਵੇਗੀ। ਉਦਾਹਰਣ ਵਜੋਂ, ਹਰਿਆਣਾ ਦੇ ਕੈਂਪਸ ਕੁਸ਼ਤੀ 'ਤੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਿਤ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਉੱਤਰ-ਪੂਰਬ ਦੇ ਕੈਂਪਸ ਫੁੱਟਬਾਲ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਦੇ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਓਲੰਪਿਕ-ਮਿਆਰੀ ਟਰੈਕ, ਬਾਇਓਮੈਕਨਿਕਸ ਲੈਬ ਅਤੇ ਪੋਸ਼ਣ ਕੇਂਦਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨ ਲਈ ਲੋੜੀਂਦੇ ਸਰੋਤ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਨਗੇ। ਦਾਖਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਯੋਗਤਾ ਅਤੇ ਸਰੀਰਕ ਟੈਸਟ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣਗੇ, ਜੋ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਸਕਾਊਟਿੰਗ ਕੈਂਪਾਂ ਦੁਆਰਾ ਪੂਰਕ ਹੋਣਗੇ। ਇਹ ਕੈਂਪ ਪਛੜੇ ਅਤੇ ਪੇਂਡੂ ਖੇਤਰਾਂ ਦੇ ਹੋਨਹਾਰ ਐਥਲੀਟਾਂ ਦੀ ਪਛਾਣ ਕਰਨਗੇ।
ਸਕੂਲ ਮਾਨਸਿਕ ਸਿਹਤ, ਕਰੀਅਰ ਯੋਜਨਾਬੰਦੀ ਅਤੇ ਜੀਵਨ ਹੁਨਰਾਂ 'ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇਣਗੇ। ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਨਿਪੁੰਨ ਐਥਲੀਟਾਂ ਤੋਂ ਸਲਾਹ ਅਤੇ ਸਾਬਕਾ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਤੋਂ ਮਾਰਗਦਰਸ਼ਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੋਵੇਗਾ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਖੇਡਾਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਵਿੱਚ ਨੈਵੀਗੇਟ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਲਈ ਜੋ ਪੇਸ਼ੇਵਰ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਦੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅਕਾਦਮਿਕ ਜ਼ਮੀਨ ਖੇਡ ਵਿਗਿਆਨ, ਕੋਚਿੰਗ, ਜਾਂ ਹੋਰ ਖੇਡ-ਅਨੁਕੂਲ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਕਰੀਅਰ ਲਈ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਖੋਲ੍ਹ ਦੇਵੇਗੀ - ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗੈਰ-ਸੰਬੰਧਿਤ ਖੇਤਰ ਵੀ।
ਇਸ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰਨਾ ਚੁਣੌਤੀਪੂਰਨ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਅਜਿਹੇ ਮਾਡਲ ਨੂੰ ਅਪਣਾਉਣ ਲਈ ਮਨਾਉਣ ਲਈ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਜਿੱਥੇ ਖੇਡਾਂ ਨੂੰ ਅਜੇ ਵੀ ਇੱਕ ਜੂਏ ਵਜੋਂ ਦੇਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਨੂੰ ਨਿਰੰਤਰ ਪਹੁੰਚ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ-ਨਿਰਮਾਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੋਵੇਗੀ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਨੂੰ ਫੰਡ ਦੇਣ ਲਈ ਜਨਤਕ-ਨਿੱਜੀ ਭਾਈਵਾਲੀ ਦੀ ਲੋੜ ਹੋਵੇਗੀ। ਮੰਤਰਾਲਿਆਂ, ਖੇਡ ਫੈਡਰੇਸ਼ਨਾਂ ਅਤੇ ਸਥਾਨਕ ਸਰਕਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਯਤਨਾਂ ਦਾ ਤਾਲਮੇਲ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਬਾਰੀਕੀ ਨਾਲ ਯੋਜਨਾਬੰਦੀ ਦੀ ਲੋੜ ਹੋਵੇਗੀ। ਇਹ ਇੱਕ ਸੰਪੂਰਨ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਦੇ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀਕੋਣ ਦੀ ਇੱਕ ਸੰਪੂਰਨ ਉਦਾਹਰਣ ਹੋਵੇਗੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਹਰ ਕੋਈ ਇਸ ਉਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਵੇਗਾ।
ਫਿਰ ਵੀ, ਇਨਾਮ ਜੋਖਮਾਂ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹਨ। ਉੱਤਰ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਅਤੇ ਤੇਲੰਗਾਨਾ ਸਮੇਤ ਕਈ ਰਾਜ ਖੇਡ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਬਣਾਉਣ 'ਤੇ ਕੰਮ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਰਿਹਾਇਸ਼ੀ ਖੇਡ ਸਕੂਲ ਅਜਿਹੀਆਂ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਲਈ ਇੱਕ ਫੀਡਰ ਸਿਸਟਮ ਬਣਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਇਹ ਮਾਡਲ ਸਿਰਫ਼ ਤਗਮੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਪੈਦਾ ਕਰੇਗਾ - ਇਹ ਬੁਨਿਆਦੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਬਦਲ ਦੇਵੇਗਾ ਕਿ ਇੱਕ ਰਾਸ਼ਟਰ ਖੇਡਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਮਾਰਗ ਅਤੇ ਸਮਾਜ ਲਈ ਕਿਵੇਂ ਦੇਖਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇੱਕ ਅਜਿਹਾ ਵਾਤਾਵਰਣ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਬਣਾਏਗਾ ਜਿੱਥੇ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਹੁਣ ਹਾਲਾਤਾਂ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਅਸਫਲਤਾ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਹੈ ਬਲਕਿ ਨਵੇਂ ਮੌਕਿਆਂ ਲਈ ਇੱਕ ਪੌੜੀ ਹੈ। ਖੇਡਾਂ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਇਕਜੁੱਟ ਹੋਣ, ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਬਦਲਣ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਹੈ। ਭਾਰਤ ਲਈ, ਉਹ ਸਫਲਤਾ ਨੂੰ ਮੁੜ ਪਰਿਭਾਸ਼ਿਤ ਕਰਕੇ ਹੋਰ ਵੀ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਅਜਿਹੇ ਭਵਿੱਖ ਵਿੱਚ ਨਿਵੇਸ਼ ਕਰਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਸ਼ਕਤੀ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਹਰ ਸੁਪਨਾ ਵਾਲਾ ਬੱਚਾ ਆਪਣੀ ਦੌੜ ਦੌੜਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰੇ - ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਸੋਨਾ ਜਿੱਤੇ ਜਾਂ ਨਾ ਜਿੱਤੇ, ਖੇਡਾਂ ਤੋਂ ਯਾਤਰਾ ਅਤੇ ਨਤੀਜਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਜਿੱਤ ਹੈ। ਇਹ ਦੌੜਨ ਦੇ ਯੋਗ ਦੌੜ ਹੈ।